تاثیر سیلی مارین در درمان دیابت نوع ii: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور

مقدمه: سیلی مارین به عنوان احیا کننده رادیکال های آزاد و پایدارکننده غشای سلولی، ترشح انسولین را، بدون بالا رفتن قند خون کاهش می دهد. این تاثیر توأم در درمان هیپرگلیسمی همراه با هیپرانسولینمی در دیابت نوع ii مفید می باشد. هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات آنتی اکسیدان سیلی مارین و سایر اثرات ناشناخته آن بر دیابت نوع2 می باشد. روش تحقیق: 60 بیمار مبتلا به دیابت تیپ ii در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری به مدت 4 ماه تحت درمان با سیلی مارین و دارونما قرار گرفتند. گروه اول علاوه بر داروهای خوراکی معمول خود، روزانه 600 میلی گرم از عصاره سیلی مارین منقسم به سه دوز و گروه دوم دارونما دریافت کردند. در شروع و انتهای مطالعه گلوکز ناشتای خون، انسولین سرم، hba1c، alp، sgot و sgpt اندازه گیری شد. یافته ها: در گروه سیلی مارین میزان گلوکز ناشتا، از mg/dl 96 ± 155 در ابتدی مطالعه به mg/dl 39 ± 133 در انتهای مطالعه کاهش پیدا کرد (001/0=p). در حالی که میزان گلوکز در دارونما از46 ± 166به میزان 46 ± 188 افزایش پیدا کرد. میزان hba1c در گروه سیلی مارین از 01/2±82/7 به میزان 05/1 ± 78/6 کاهش پیدا کرد و این میزان کاهش معنی دار بود (001/0=p). در گروه دارونما hba1c از 88/1 ± 29/8 به میزان 16/2 ± 45/9 افزایش پیدا کرد (0001/0 p=). میزان sgot (008/0=p) و sgpt (0001/0=p) به طور معنی دار در گروه سیلی مارین کاهش پیدا کردند. میزان سرمی انسولین، میزان فشار خون و وزن بیماران نیز کاهش پیدا کردند که البته از نظر آماری معنی دار نبودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که سیلی مارین در درمان دیابت تیپ ii در کاهش قند خون و hba1c مفید است. مکانیسم اثر سیلی مارین احتمالاً به علت اثرات آنتی اکسیداتیو، کاهش لیپوپراکسیداسیون غشای سلولی و شاید مکانیسم های ناشناخته دیگر باشد.